WAAROM ENT                  

Er zijn voor theaterstudenten tijdens hun opleiding amper momenten waarin ze elkaar leren kennen, uitwisselen, kennis opdoen, plezier maken, plannen maken, reflecteren op het theaterveld en de wereld en op hun rol daarbinnen.

Dit gebrek aan uitwisseling tijdens de opleidingen, lijkt ook een van de redenen te zijn dat we een gebrek aan solidariteit en verbinding ervaren als we eenmaal afgestudeerd zijn. We kennen elkaar niet, en blijven veel binnen onze eigen bubbel. We missen gezamenlijke gesprekken over de toekomst en weten niet hoe we ons blijvend met elkaar kunnen verbinden en verenigen. Als er een crisis is zoeken we elkaar op, maar omdat er geen structuur is waarbinnen we elkaar spreken, volgt op kennismaking en verbinding steeds weer stilte en verwijdering.  

Wij willen er vanaf het begin van de theateropleiding tot de eerste jaren na iemands afstuderen bij zijn. Wij willen theaterwerkers vanaf moment één het gevoel geven dat de theaterwereld groter is dan zijzelf, dan hun klas, dan hun school. Dat er een hele lichting naast ze staat, en vijftig boven ze, die allemaal hetzelfde hebben meegemaakt en met dezelfde thema’s bezig zijn en anderzijds juist andere ervaringen en een andere blik op de dingen hebben.

 

Daarnaast wordt er door alle theaterscholen en -studenten nagedacht over dezelfde onderwerpen, maar wordt dat niet of te weinig uitgewisseld. Alsof we allemaal afzonderlijk het wiel aan het uitvinden zijn, maar elkaar geen tips geven over hoe we uiteindelijk een fiets kunnen bouwen. Het lijkt daarnaast soms alsof er eerder concurrentie heerst tussen de verschillende scholen (denk bijvoorbeeld aan de vaak concurrerend geplande audities).
Wij willen uitwisselen en van elkaar leren. We willen elkaar leren kennen en begrijpen wat we aan elkaar en aan onszelf hebben. Je leert jezelf en je opleiding en je ideeën over kunst en een theaterveld pas begrijpen in verhouding tot de ander. Wij willen die ander laten zien. En jou de ander laten zijn.

 

Vanuit gesprekken die we gevoerd hebben met studenten spreekt een groot verlangen naar meer kennis. Naar kennis van filosofie, politiek, geschiedenis, ideeën over kunst, maar ook naar het vormgeven van een kunstenaarspraktijk en ondernemerschap. Veel studenten ervaren het ‘werkveld’ als een ongewis en eng gebied, waar ze zich niet goed genoeg op voorbereid voelen. Wij willen samen praten over het aller-abstractste en het aller-concreetste. Van workshops over onderhandelen als kunstenaar tot praten over de invloed van identiteitspolitiek op onze canon.

 

Dan hadden we zomer 2020 nog de twee manifesten gepubliceerd door studenten, het ene manifest ‘Niet zonder ons’ en de reactie ‘Vanaf vandaag’. Uit deze publicaties en de discussie die daarop volgde bleek dat de hiërarchie die speelt tussen en binnen de opleidingen nog een blinde vlek is. Door elkaar te leren kennen willen we afrekenen met onze vooroordelen en leren elkaar met meer respect en aandacht te behandelen.

 

Tot slot, willen we plezier maken samen. Onze dromen, domheid, ideeën, onwetendheid, vragen, fantasieën, experimenten met elkaar delen en met elkaar dansen. En als we niet willen dansen met elkaar, in een hoekje zitten kletsen. En als we niet in een hoekje willen zitten kletsen, vroeg onder de dekens kruipen en de volgende ochtend samen naar een spreker luisteren. De plek waar dit kan bestaat nog niet, hij bestáát nog niet. En wij willen die plek creeëren.